زندگی نامه و خاطرات ایرج اسکندری
ایرج اسکندری (متولد ۲۱ شهریور ۱۲۸۷ در تهران – متوفی ۱۱ اردیبهشت ۱۳۶۴ در آلمان شرقی) از چهره های سیاسی کم و بیش شناخته شده دوران سلطنت محمدرضا پهلوی است، که به دلیل شرایط زندگی او خاطرات وی می تواند از ارزش خاصی برخوردار باشد و در زمره منابع تاریخ معاصر ایران جای گیرد.
آنچه این اهمیت را سبب می شود بویژه در دو بعد است: نخست جایگاه اسکندری در تاریخ کمونیسم ایرانی است. اسکندری در دومین دوره فعالیت حزب کمونیست ایران از نزدیکان دکتر تقی ارانی بود و به همین دلیل در زمره گروه ۵۳ نفر به زندان رفت.
او پس از سقوط استبداد رضاشاهی به همراه سایر دوستان خود به تأسیس حزب توده ایران پرداخت و از همان آغاز از چهره های اصلی جناحی بود که در تعارض با جناح معروف به «جناح کامبخش، قرار داشت.
به همین دلیل، خاطرات اسکندری سندی دست اول از شرح تحولات وتنازعات درونی حزب توده، از آغاز تا پایان، از زبان یکی از رهبران طراز اول آن محسوب می شود و از این زاویه از اهمیتی در ردیف خاطرات احسان طبری و نورالدین کیانوری برخوردار است.
بعد دیگر زندگی سیاسی اسکندری، که به خاطرات او اهمیت و وزن می دهد، مشارکت او در تحولات سیاسی سال های ۱۳۲۰-۱۳۲۵ است. در این دوران، اسکندری از روابط نزدیکی با جناح احمد قوام (قوام السلطنه) برخوردار بود و در ایجاد پیوند میان حزب توده وجناح آمریکایی قوام نقش مهمی به عهده داشت.
تا بدانجا که برخی آگاهان سیاسی در ماجرای جلب حزب توده به ائتلاف با حزب دمکرات قوام السلطنه و مشارکت در دولت ائتلافی او برای ابرج اسکندری نقش تعیین کننده قائلند به همین دلیل خاطرات اسکندری در تبیین حوادث سالهای 1320 – 1325 ایران سندی دست اول محسوب می گردد.
در این کتاب خواننده به داده ها و تحلیل های جالب و قابل تعمقی در این رابطه مواجه می شود که از جمله می توان به چگونگی پیدایش غائله آذربایجان، روابط شوروی و امیکا در سال های 1320 – 1324 دوران روزولت و بازتاب آن در تحولات داخلی ایران اشاره کرد.
نقد و بررسیها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.